Wichry i Mroki

Gdy mroki okryją me serce, jak rosy,
Co ozdabiają łąki bezkresne,
I pola ciszą maków posiane,
Z wściekłości i rozpaczy,
Wykrzyczę Twe imię,

Oddając je w rozszalałe ramiona wiatru,
By nosił je dumnie,
W każdym swym podmuchu.

A myśl o Tobie stanie się wspomnieniem,
Tak płochym jak te sarny,
Co w ciszy lasu skryte,
Ronią łzy szkliste, wraz ze mną,
Las wilgotny mgłą okrywając.